Heel langzaam komt het besef dat er iets niet klopt. Het vermoeden dat je hebt, verdring je eerst.
Uiteindelijk komt het moment van besef dan toch.. Je dierbare is verslaafd. Aan drank, drugs, gokken, seks, eten of andere dingen die ervoor zorgen dat de situatie onhoudbaar is. Niet alleen voor je dierbare, ook voor jou.
Want wat doe je als degene waarvan je houdt, verslaafd is. Hoe leef je met iemand die zijn of haar leven op het spel zet (anders dan je gezondheid op het spel zetten kan het ook een gelukkig leven zijn wat je op het spel zet)?
Dat zijn vragen waarmee je te maken hebt als degene van wie je houdt een verslaving heeft. Je gaat je best doen om het te begrijpen, alles doen om het leven voor diegene leuker te maken of je gaat extreem voor iemand zorgen. Alles om te voorkomen dat de situatie erger wordt. Alles om te voorkomen dat iemand in het slechtste geval misschien wel dood gaat.
En dan zijn er twee paden:
Bij beide paden gebeurt er iets heel ingrijpends, alleen het tijdstip waarop het zich voordoet verschilt vaak. Je beseft dat de verslaving op de eerste plaats heeft gestaan.. De verslaving was belangrijker dan jij (je weet dat dit in werkelijkheid niet zo is, maar zo voelt het wel).. Wat betekent dit?
Iemand zonder verslaving en iemand die zonder verslaving niet kan leven.. Zo verschillend dat het bijna niet te begrijpen is. Ze staan lijnrecht tegenover elkaar en er lijkt geen tussenweg te bestaan.
Maar als je van iemand houdt, wil je je verhouden tot deze tegenstelling. Je liefde gaat te diep om iemand de rug toe te keren. Hoe dan?
In de therapie die ik je aanbied, gaan we op zoek naar de weg die voor jou het beste werkt. Over hoe die weg eruit ziet kan ik hier weinig zeggen. Er zijn echter wel een aantal punten waar ik naartoe werk. Sla een weg in waarbij je je eigen leven kunt leiden. Een leven waarin plezier en geluk er mogen zijn. Waarin je met de ander bezig bent, van de ander houdt, zonder jezelf te verliezen. Sla een weg in waar het mogelijk is om je hart open te houden. Want je ben ontzettend kwetsbaar in deze situatie. De confrontatie met verslaving vraagt emotioneel veel van je. In sommige gevallen kan het je zoveel verdriet doen, dat je dat verdriet niet meer aankan. Je bouwt een muur om je hart om de pijn te verzachten. Ik vraag je om die muur weer af te breken en een andere manier te zoeken om met het verdriet om te gaan.
Er zijn gevallen waar al zoveel leed geleden is, dat je voor jezelf moet kiezen. Dit kan alleen jij bepalen. Dit lijkt een gemakkelijke oplossing maar niets is minder waar. Uiteindelijk willen we allemaal dat de mensen van wie we houden, gezond en gelukkig zijn.
Spreekt deze manier van therapie je aan? Maak dan een afspraak via de agenda of neem contact met mij op. Ik beantwoord je vragen graag.
